ΣΗΜΕΡΑ...

Μακρινά πράγματα του κόσμου,
δεν θα σας γνωρίσουμε ποτέ....όμως εσείς είναι που δίνετε αυτό το νόημα στην ζωή μας...

Λόγια που δεν καταλάβαμε παρά όταν ήταν πια αργά,
πράξεις ακατανόητες που εξηγήθηκαν μια νύχτα σ'έναν εφιάλτη.
Κι ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περίμενε σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία.

Όμως η πραγματικότητα έχει πεθάνει από καιρό,
γιαυτό σαν πέφτει η νύχτα θυμηθείτε με...

Ώσπου άρχισε να βρέχει και οι στάλες πάνω στα τζάμια
διαγράφονταν δυσανάγνωστες σαν το δίκιο των ανθρώπων...

Μόνο σας παρακαλώ μη με ρωτάτε περισσότερα,
αφού ολόκληρη η ζωή μας δεν είναι παρά η θαμπή ανάμνηση μια άλλης ζωής....

Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που μου πες "αυτό που θα μας συντρίψει ήταν από
την πρώτη μέρα εδώ κοντά μας"
"Τι θέλεις να πεις" σε ρώτησα.
Δεν απάντησες,.
Χίλια χρόνια τώρα και δεν απάντησες.
Αλλά από τότε πριν κλειδώσω κοίταζα κάτω απ τη σκάλα,
πίσω από τον καναπέ και μόνο εκεί δεν κοίταζα -
Δρόμοι που τους διαβήκαμε ολομόναχοι.
Μέρες θαμπές και χρόνια χαμένα.
Κι εκείνο το άρωμα που μας τυλίγει όταν μας έχει πια σφραγίζει το πεπρωμένο...

Αλλά τώρα βρέχει και η βροχή γράφει τις τελευταίες θελήσεις της πάνω στα φύλλα...
Τάσος Λειβαδίτης