“Αξίζει;” σκέφτεται ο γλάρος καθώς μετεωρίζεται χίλιες φτερουγισιές πάνω από το γαλανό, χίλιες φτερουγισιές πέρα από το βράχο.
“Αξίζει αυτή η ζωή ή να συνεχίσω ν’ ανεβαίνω τώρα που το ρεύμα είναι ευνοϊκό; Να συνεχίσω ν’ ανεβαίνω μέχρι να γίνω σύννεφο κι ύστερα κομμάτι φεγγάρι κι ύστερα άστρο κι ύστερα σκοτεινό νεφέλωμα…”
Μα το μάτι του πιάνει ένα γυάλισμα από τυχαίο άτυχο ψάρι που αγνοεί τον εκ των άνω θάνατο.
Μαζεύει τα φτερά, δε σκέφτεται, βουτάει, το ραμφίζει.
Τέλος ζωής. Τέλος της πιο ψηλής του σκέψης.
Η επιβίωση.
“Αξίζει αυτή η ζωή ή να συνεχίσω ν’ ανεβαίνω τώρα που το ρεύμα είναι ευνοϊκό; Να συνεχίσω ν’ ανεβαίνω μέχρι να γίνω σύννεφο κι ύστερα κομμάτι φεγγάρι κι ύστερα άστρο κι ύστερα σκοτεινό νεφέλωμα…”
Μα το μάτι του πιάνει ένα γυάλισμα από τυχαίο άτυχο ψάρι που αγνοεί τον εκ των άνω θάνατο.
Μαζεύει τα φτερά, δε σκέφτεται, βουτάει, το ραμφίζει.
Τέλος ζωής. Τέλος της πιο ψηλής του σκέψης.
Η επιβίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου