ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ...

Μου έχει μείνει αξέχαστος ο τύπος που γνώρισα στην παιδική μου ηλικία,
ενός μάλλον εκκεντρικού κυρίου, γνωστού σε όλους απλά σαν Κάρλο.
Όταν σκέφτομαι την παλιά μου γειτονιά, πλήθος μορφές ξεπηδούν στο μυαλό μου,αλλά η ανάμνηση εκείνου είναι η πιο ευτυχισμένη.

Ημουν πολύ νέος όταν πρωτόδα τον Κάρλο.Έκανε αυτό που τ άρεσε περισσότερο.
Έβγαινε περίπατο στον καθαρό αέρα, βαδίζοντας χωρίς σκοπό, τραγουδώντας άριες από όπερες.
Ω!Τι όμορφα που τραγουδούσε αυτός ο άνθρωπος!
Καμιά φορά σταματούσε για λίγο,έπιανε μια ψηλή νότα και
χειρονομούσε θεατρικά χωρίς ν'απευθύνεται σε κανέναν ιδιαίτερα.
Κανένας δεν έδειχνε να ενοχλείται ή να τον βαριέται.
Οι άνθρωποι απλά τον κοίταζαν παραξενεμένοι και χαμογελούσαν.
Ο Κάρλο δεν έδειχνε να νοιάζεται για τις αντιδράσεις τους.
Κυκλοφορούσε ανάμεσά τους, κάνοντας αυτό που ερχόταν φυσικά από μέσα του.

Ποτέ δεν έμαθα τι απέγινε ο Κάρλο.Απλά έπαψε να κυκλοφορεί.
Ίσως πήγε σε άλλες γειτονιές να κάνει τις σερενάτες του.
Πάντα υποψιαζόμουν ότι πολλοί απ' αυτούς που τον έβρισκαν παράξενο, έτρεφαν έναν κρυφό θαυμασμό για κείνον.
Τολμούσε να μοιράζεται με τους άλλους αυτό που οι περισσότεροι από μας ,από φόβο για το τι θα σκεφτούν οι γείτονες,
το κρατάμε για τον εαυτό μας. Στο κάτω-κάτω οι φυσιολογικοί άνθρωποι περιορίζουν αξιοπρεπώς τους λαρρυγγισμούς τους στο μπάνιο.


Λέο Μπουσκάλια