Τη διεκδικούσε η θάλασσα και η άμμος. Μα εκείνη ξάπλωσε σ' ένα βράχο, ντυμένη τίποτα. Μια κουρασμένη νεράιδα, καταδικασμένη στην ομορφιά της.
Ο ερχομός....
ακυρώνει τη προσμονή, αδικώντας τη πολλές φορές.
Μόνο το άρωμά σου, δε λέει να χαθεί....
Μια με προσπερνάει.....μιά μ' ακολουθεί.
Τα βήματα, όταν ακούς και τα γνωρίζεις,
δεμένος μα ελεύθερος βαδίζεις.....
....εκεί η αγάπη κατοικεί.
Όταν η απουσία, δεν είναι χωρισμός....
...τότε η αγάπη φορεί τα καλά της.
Τί είναι μιά στιγμή, μπροστά στην αιωνιότητα;
Είναι όπως μια σταγόνα στον ωκεανό.....
....ναι...αλλά μια σταγόνα, ξεχειλίζει το ποτήρι.
Όσο απέχει το μαθαίνω απο το διδάσκομαι....
άλλο τόσο απέχει το ξεχνώ...απο το αρνούμαι.
Τόσος ουρανός φεγγάρι μου, πάλι τον ίδιο δρόμο πήρες;
Τον ίδιο....γιατί ακόμα δεν τον έμαθα....
Αλμυρό το παράπονο του ναυτικού, στις ενοχές των στεριανών.
Που ακούμπησες τα λευκά σου φτερά κι έγιναν γκρίζα;
....ρώτησε μια πεταλούδα, το γλάρο....
Πέρασα απο τη σκέψη ενός πικραμένου...
Ρωτά η ελευθερία την αγάπη....
Τα φτερά που σου χάρισα, τί τα 'κανες; κι έρχεσαι πάλι με τα πόδια;
Τα έχω....αλλά όποτε τα φόρεσα, έχασα το δρόμο...
Κρίμα, γιατί για το ύψος που σου ταιριάζει,
μόνο με τα δικά μου φτερά μπορείς να πάς...
Πέταξε όσο πιο ψηλά μπορείς.....τα ύψη δε σκοτώνουν
....τα χαμηλοπετάγματα, πονάνε και πληγώνουν......
Λουδοβίκος των Ανωγείων.
Ο ερχομός....
ακυρώνει τη προσμονή, αδικώντας τη πολλές φορές.
Μόνο το άρωμά σου, δε λέει να χαθεί....
Μια με προσπερνάει.....μιά μ' ακολουθεί.
Τα βήματα, όταν ακούς και τα γνωρίζεις,
δεμένος μα ελεύθερος βαδίζεις.....
....εκεί η αγάπη κατοικεί.
Όταν η απουσία, δεν είναι χωρισμός....
...τότε η αγάπη φορεί τα καλά της.
Τί είναι μιά στιγμή, μπροστά στην αιωνιότητα;
Είναι όπως μια σταγόνα στον ωκεανό.....
....ναι...αλλά μια σταγόνα, ξεχειλίζει το ποτήρι.
Όσο απέχει το μαθαίνω απο το διδάσκομαι....
άλλο τόσο απέχει το ξεχνώ...απο το αρνούμαι.
Τόσος ουρανός φεγγάρι μου, πάλι τον ίδιο δρόμο πήρες;
Τον ίδιο....γιατί ακόμα δεν τον έμαθα....
Αλμυρό το παράπονο του ναυτικού, στις ενοχές των στεριανών.
Που ακούμπησες τα λευκά σου φτερά κι έγιναν γκρίζα;
....ρώτησε μια πεταλούδα, το γλάρο....
Πέρασα απο τη σκέψη ενός πικραμένου...
Ρωτά η ελευθερία την αγάπη....
Τα φτερά που σου χάρισα, τί τα 'κανες; κι έρχεσαι πάλι με τα πόδια;
Τα έχω....αλλά όποτε τα φόρεσα, έχασα το δρόμο...
Κρίμα, γιατί για το ύψος που σου ταιριάζει,
μόνο με τα δικά μου φτερά μπορείς να πάς...
Πέταξε όσο πιο ψηλά μπορείς.....τα ύψη δε σκοτώνουν
....τα χαμηλοπετάγματα, πονάνε και πληγώνουν......
Λουδοβίκος των Ανωγείων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου