Κοιμάται τ΄ ακρογιάλι, η αύρα πλέει δειλά,
ασπρίζει εδώ πουλί κι κει ουρανός μαυρίζει.
Η νύχτα εχύθ΄ η δύσις μοναχά ροδίζει,
η μέρα είναι νεκρός οπού χαμογελά.
Μα και της δύσεως σε λίγο φευγ' η χάρη,

Και μέσα στη λίμνη μας θα δούμε το φεγγάρι
ένα ολόχρυσο ποτάμι
ένα ποτάμι ολόχρυσο πλατύ να κάμει.
Και τότε θα σου πω αγάπη μου δροσάτη:
Μέσ΄ στην καρδιά μας, θάλασσα πάθη γεμάτη,
ο Έρως ειν' αυτό τ' ολόχρυσο ποτάμι.

Κωστής Παλαμάς