Και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς , άνθη και φύλλα και μοσκοβολιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα. Όπως το περασμένο, όπως το περσινό και όπως το τωρινό καλοκαίρι ...; κι όπως κάθε καλοκαίρι όσα θα υπάρχουν στον κόσμο καλοκαίρια και κερασιές. Και τα στόματα θα επιθυμούν τον έρωτα, όσο θα υπάρχουν στον κόσμο κόκκινα στόματα.
Μα τα κεράσια και τα στόματα, μα τα καλοκαίρια και τα' άνθη - όλη αυτή η πλουμιστή λιτανεία του καιρού- για κείνον έγιναν ό,τι έγιναν και ό,τι είναι για να γίνουν, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα χρειαζότανε αυτή η μοσκοβολημένη γιορτή της ζωής, ούτε ο ήλιος για να τη χρυσώσει, κι ούτε κι ένα νεανικό χέρι για να γράψει.
Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος, να τις χαρούν τα στραφτερά μάτια, να τις μυρίσουν οι νέες αισθήσεις ...;.. για να δροσίσουν διψασμένα χείλη ...;.
Ύστερα το βουερό καλοκαίρι θα μισέψει κι ο χειμώνας θα μας κυρτώσει τις ράχες και θα χιονίσει ...; ...;. Κι όταν φύγει και αυτός - οι κερασιές ναι, θ' ανθίσουν και πάλι- μα κάποιες από τις νιφάδες του χιονιού θάχουν ξεχαστεί στα μαλλιά μας ...;..
Τώρα η παλιά άνοιξη έμεινε πολύ πίσω και μια καινούργια φουσκώνει μέσα στους χυμούς. Μα τώρα είναι ακόμα μακριά ...;.
Όξω στους κήπους, οι κερασιές (που θ' ανθίσουν) τουρτουρίζουν τώρα γυμνές σαν τα ξυλιασμένα φτωχοκόριτσα. Ζητιανεύουν ένα ψίχουλο ήλιο, μια σταλίστα ζεστή νοτιά. Κι ο ήλιος πίσω από τα σύννεφα χωμένος μέσα στις βαριές του γούνες, χαίρεται τη ζέστα του και τη γυαλάδα του, και ευφραίνεται σαν τον καλοταϊσμένο αφέντη. Κι όλα συμβαίνουν εκεί ψηλά, όπως συμβαίνουν εδώ χαμηλά. Μόνο που εδώ πεθαίνουν χωρίς να το θέλουν και χωρίς να φταίνε, ενώ εκεί ψηλά δεν πεθαίνουν διόλου, γιατί είναι αθάνατοι (πεθαμένοι). Εκεί πάνω δεν υπάρχει ζωή. Και δεν υπάρχει ούτε κι ευτυχία, γιατί δεν υπάρχει επίσης ζωή...
απόσπαμα από το βιβλίο 'οι κερασιές θα ανθίσουν κ φέτος'
Μα τα κεράσια και τα στόματα, μα τα καλοκαίρια και τα' άνθη - όλη αυτή η πλουμιστή λιτανεία του καιρού- για κείνον έγιναν ό,τι έγιναν και ό,τι είναι για να γίνουν, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα χρειαζότανε αυτή η μοσκοβολημένη γιορτή της ζωής, ούτε ο ήλιος για να τη χρυσώσει, κι ούτε κι ένα νεανικό χέρι για να γράψει.
Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος, να τις χαρούν τα στραφτερά μάτια, να τις μυρίσουν οι νέες αισθήσεις ...;.. για να δροσίσουν διψασμένα χείλη ...;.
Ύστερα το βουερό καλοκαίρι θα μισέψει κι ο χειμώνας θα μας κυρτώσει τις ράχες και θα χιονίσει ...; ...;. Κι όταν φύγει και αυτός - οι κερασιές ναι, θ' ανθίσουν και πάλι- μα κάποιες από τις νιφάδες του χιονιού θάχουν ξεχαστεί στα μαλλιά μας ...;..
Τώρα η παλιά άνοιξη έμεινε πολύ πίσω και μια καινούργια φουσκώνει μέσα στους χυμούς. Μα τώρα είναι ακόμα μακριά ...;.
Όξω στους κήπους, οι κερασιές (που θ' ανθίσουν) τουρτουρίζουν τώρα γυμνές σαν τα ξυλιασμένα φτωχοκόριτσα. Ζητιανεύουν ένα ψίχουλο ήλιο, μια σταλίστα ζεστή νοτιά. Κι ο ήλιος πίσω από τα σύννεφα χωμένος μέσα στις βαριές του γούνες, χαίρεται τη ζέστα του και τη γυαλάδα του, και ευφραίνεται σαν τον καλοταϊσμένο αφέντη. Κι όλα συμβαίνουν εκεί ψηλά, όπως συμβαίνουν εδώ χαμηλά. Μόνο που εδώ πεθαίνουν χωρίς να το θέλουν και χωρίς να φταίνε, ενώ εκεί ψηλά δεν πεθαίνουν διόλου, γιατί είναι αθάνατοι (πεθαμένοι). Εκεί πάνω δεν υπάρχει ζωή. Και δεν υπάρχει ούτε κι ευτυχία, γιατί δεν υπάρχει επίσης ζωή...
απόσπαμα από το βιβλίο 'οι κερασιές θα ανθίσουν κ φέτος'
Μενέλαος Λουντέμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου