"Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου έπεσαν στο ξερονήσι.
Τo χελιδόνι προσπάθησε φτερουγίζοντας να σηκώσει το κεφάλι του και τότε αντίκρισε ένα θλιβερό θέαμα.
Δίπλα του μια πληγωμένη χελώνα είχε χωθεί στο καβούκι της, πιο μόνη από ποτέ. Παραπέρα ένας σκύλος πάλευε στο χώμα με ένα τσακάλι που του έκλεβε το χώρο.
Το αγριοκάτσικο περιφερόταν νευρικά, κάνοντας επιβλητική την παρουσία του σε μια στρουθοκάμηλο που είχε κρύψει το κεφάλι της στο χώμα.
Πίσω από μια πέτρα, ένα φίδι μονολογούσε τα σχέδιά του εις βάρος των άλλων, αδιαφορώντας για το ιγκουάνα που σερνόταν αργόσχολα στο έδαφος.
Μέσα σ' όλον αυτό τον πανικό το χελιδόνι μονολογούσε:
Γι' αλλού ξεκίνησα και δες πού κατέληξα!
Πόσο μου λείπει ο ήλιος! Και τι δε θα 'δινα να ξαναπετούσα στο γαλάζιο ουρανό. Θυμάμαι πόσο μικροί φαίνονταν οι άλλοι από ψηλά και πόσο παντοδύναμος ένιωθα. Είχα την αίσθηση ότι ο κόσμος μου ανήκει.

Η κουκουβάγια που είχε στήσει αφτί μπήκε στο μονόλογο του χελιδονιού και του είπε:
-Καλά ήταν στην αρχή, αλλά η καταστροφή δεν άργησε να έρθει.
Έχασα τα παιδιά μου και όλη την οικογένειά μου, τσακίστηκαν τα φτερά μου και διαλύθηκαν τα σχέδιά μου. Στερνή μ- ου γνώση να σ' είχα πρώτα ...

Το χελιδόνι συμφώνησε θλιμμένο και άρχισε να θυμάται.
Θυμήθηκε τότε που πετούσαν πολλά χελιδόνια μαζί κι ο ουρανός συννέφιασε και άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες βροχής.
Όλα γύρω τους σκοτείνιασαν.
Ο αέρας λυσσομανούσε και δυνατές αστραπές σκόρπησαν φόβο.
Τότε ήταν που άκουσε τη φωνή του φίλου του να λέει:

-Μα τι έγινε ξαφνικά; Πού βρισκόμαστε; Εσύ μας έλεγες ότι στο ταξίδι αυτό θα 'ναι όλα ωραία!

-Κι εγώ έτσι είχα ακούσει και το πίστεψα, απάντησε.

Μέσα σ' όλη αυτή την αγωνία άρχισαν να χάνουν τον προσανατολισμό τους.
Μια κόκκινη λάμψη έσκισε τον ουρανό κι ένα από τα χελιδόνια, στην προσπάθειά του να σωθεί, ξεγελάστηκε και κάηκε από τον κεραυνό.
Το χελιδόνι της ιστορίας μας, χτυπημένο και ταλαιπωρημένο, έπεσε στο σκληρό έδαφος του νησιού. Εκείνη ήταν η στιγμή που έχασε τις αισθήσεις του, αλλά κανένα από τα υπόλοιπα ζώα δεν ενδιαφέρθηκε να το βοηθήσει.

Ξαφνικά ένας γλάρος έφτασε στο νησί και διέκοψε τη συζήτηση του χελιδονιού με την κουκουβάγια.
-Μαζευτείτε όλοι! Φίλοι μου, δεν έχουμε ελπίδα!
Πρέπει να φύγουμε από δω. Βαθιά μες στον ορίζοντα είδα ένα φάρο!
Εκεί ίσως βρούμε την ελπίδα, αρκεί να προσπαθήσουμε. Οι φίλοι μου τα δελφίνια θα μας βοηθήσουν ...;

Κι έτσι, πολλά από τα ζώα που ήταν απομονωνόμενα στο ξερονήσι μάζεψαν το κουράγιο τους κι όση δύναμη τους απέμεινε και ξεκίνησαν για την ακτή με οδηγό το γλάρο. Ο γλάρος προπορεύθηκε για να καλέσει τα δελφίνια. Όταν έφθασαν όλοι εκεί, τα δελφίνια τους περίμεναν. Τα ζώα ήταν φοβισμένα, η ανάγκη τους όμως για νέα αρχή αντικατέστησε το δισταγμό τους κι αποφάσισαν να ταξιδέψουν. Καθώς ταξίδευαν, η θάλασσα φουρτούνιασε, αλλά η λάμψη του φάρου ήταν πολύ δελεαστική για να τα παρατήσουν. Κάποια από αυτά φοβήθηκαν, δείλιασαν γιατί τους φάνηκε ατελείωτο το ταξίδι ως τον φάρο και ζήτησαν από τα δελφίνια να τα γυρίσουν πίσω. Αυτά όμως τους έδωσαν θάρρος και τα στήριξαν για να μην τα παρατήσουν. Τα ζώα που θέλανε να φτάσουν ως το φάρο εμπιστεύτηκαν και ακολούθησαν. Κάποια που δεν πίστεψαν χάθηκαν στο πέλαγος.

Και να, φάνηκε η ακτή και ο φάρος έδειχνε μπροστά τους την αρχή της καινούργιας τους ζωής. Βρήκαν κι αλλά ζώα τα οποία τα υποδέχτηκαν με ανοιχτή αγκαλιά και πολλή αγάπη. Βρήκαν μια κοινή ομάδα και μέσα σ' αυτήν το νοιάξιμο, τη φροντίδα, το ενδιαφέρον και την ελπίδα που τόσο τους έλειπε".

Απο τα μέλη της θεραπευτικής κοινότητας ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ
στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού."