Ζούμε με την αυταπάτη μιας ψεύτικης αυτονομίας, που δίνει σε εκείνους που μπορούν το ελεύθερο να μας πετούν στον δρόμο, όπως κάποτε πετούσαν από τα παλιά αερόστατα τη σαβούρα στο κενό για να πάρουν ύψος. Όμως, ούτε το αερόστατο παίρνει ύψος ούτε εμείς γινόμαστε περισσότερο αυτόνομοι. Απλώς κολυμπάμε κι εμείς σε μια θάλασσα απελπισμένων που θα έκαναν τα πάντα για να κρατηθούν στον αφρό. Μας φωνάζουν από ψηλά με τον τηλεβόα πως η σημερινή φτώχεια μας θα φέρει τα μελλοντικά πλούτη μας. Μας καλούν να πάρουμε μέρος σε μια κούρσα στην οποία θα κερδίσουν τα καλύτερα άλογα (για να θυμηθούμε εδώ την υπόσχεση που οδήγησε σε ένα τραγικό τέλος τον Μάρτιν Ίντεν, στο ομώνυμο έργο του Τζακ Λόντον). Τα άλογα... ... της κούρσας δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν κοιτάζουν καν τον διπλανό τους. Μόνο τρέχουν μπροστά, όπως προστάζει το μαστίγιο. Άλλα πέφτουν κι άλλα κουτσαίνονται για πάντα. Ένα μονάχα θα νικήσει, μα ο πραγματικός νικητής θα είναι πάντα ο καβαλάρης.