Μα σε ολοκληρο τον κηπο μου δεν υπαρχει ουτε ενα κοκκινο τριανταφυλλο,φωναξε ο νεαρος φοιτητης.Το αηδονι τον ακουσε απο τη φωλια του,μεσα στη βελανιδια,κοιταξε εξω αναμεσα στις φυλλωσιες και απορησε.
Ουτε ενα κοκκινο τριανταφυλλο σε ολοκληρο τον κηπο μου...!! ξεσαπασε,και τα ματια του γεμισαν δακρυα....Ω.!! απο ποσο μικρα πραγματα εξαρταται η ευτυχια!! Μελετησα ολα οσα εχουν γραψει οι σοφοι,κατεχω ολα τα μυστικα της φιλοσοφιας,και ομως η ζωη μου εχει γινει αθλια επειδη δεν μπορω να βρω ενα κοκκινο τριανταφυλλο..
Επιτελους,ενας παραγματικα ερωτευμενος...,ειπε το αηδονι..Καθε νυχτα τραγουδαω για χαρη του χωρις να τον γνωριζω...Καθε νυχτα δηιγουμαι την ιστορια του στ`αστερια,και να που επιτελους τον βλεπω....
Τα μαλλια του ειναι σκουρα οπως το λουλουδι του υακινθου,και τα χειλη του κοκκινα σαν το τριανταφυλλο που επιθυμει,αλλα ο ποθος εχει κανει το προσωπο του χλωμο σαν το φιλντισι και η θλιψη εχει βαλει την σφραγιδα της πανω στο τοξο των φρυδιων του...
Ο πριγκιπας θα δωσει χορο αυριο βραδυ...μουρμουρησε ο νεαρος,κι η αγαπημενη μου θα βρισκεται εκει...Αν της χαρισω ενα κοκκινο τριανταφυλλο,θα χορεψει αζι μου ως την αυγη.Μα δεν υπαρχει στον κηπο μου.Ετσι,εκεινη θα προσπερασει και δεν θα με προσεξει.Θα μεινω μονος κι η καρδια μου θα ραγισει.....
Αυτη ειναι η αληθινη αγαπη...σκεφτηκε το αηδονι.Υποφερει για κατι που εγω τραγουδαω..Οτι ειναι χαρα για μενα,για κεινον ειναι πονος.Σιγουρα η αγαπη ειναι υπεροχο πραγμα.Ειναι πιο πολυτιμη απο τα σμαραγδια,πιο ακριβη κι απο το πιο φινο οπαλιο.Οι μουσικοι θα καθονται παιζοντας τα εγχορδα τους,κι η αγαπη μου θα χορευει με τετοια χαρη που τα ποδια της δεν θα αγγιζουν το πατωμα..Αλλα μαζι μου δεν προκειται να χορεωει..γιατι δεν εχω ουτε ενα κοκκινο τριανταφυλλο να της δωσω..ειπε ο νεαρος και βουλιαζοντας στο χορταρι εθαψε το προσωπο του στα χερια του κι εκλαψε..
Γιατι κλαιει?? ρωτησε μια μικρη πρασινη σαυρα που περασε απο διπλα του τρεχοντας,σπαθιζοντας με την ουρα της τον αερα...
Αληθεια γιατι.?? ψιθυρισε μια πεταλουδα που φτερουγισε κυνηγωντας μια ηλιαχτιδα...
Γιατι αραγε..?? ειπε με φωνη γλυκια κι απαλη μια μαργαριτα στη γειτονισσα της..
Κλαιει για ενα κοκκινο τριανταφυλλο ειπε το αηδονι.
Τι γελοιο...φωναξαν...για ενα τριανταφυλλο..??
Κι η μικρη σαυρα που κατι τετοια δεν τα επαιρνε σοβαρα...γελασε δυνατα.
Μα το αηδονι που καταλαβαινε ποσο πονουσε ο νεαρος,καθισε σιωπηλο σ`ενα δεντρο και συλλογιστηκε για πολλη ωρα...
Ξαφνικα τιναξε τα καφετια φτερα του και πεταξε.Περασε αναμεσα απο τα δεντρα σαν σκια,και σαν ανεμος διεσχισε τον κηπο.Καταμεσης στο γρασιδι βρισκοταν μια ομορφη τριανταφυλλια και σαν την ειδε πεταξε κοντα της.
Δωσε μου ενα κοκκινο τριανταφυλλο κι εγω θα σου τραγουδησω το πιο γλυκο μου τραγουδι...
Ομως η τριανταφυλλια κουνησε το κεφαλι της και ειπε..
Τα τριανταφυλλα μου ειναι λευκα.Λευκα σαν τον αφρο της θαλασσας και λευκοτερα απο το χιονι των βουνων...Μα πηγαινε στην αδερφη μου που ειναι διπλα στο ηλιακο ρολοι..κι ισως σου δωσει εκεινο που ζητας..
Ετσι το αηδονι πεταξε ως την τριανταφυλλια που αγκαλιαζε το παλιο ρολοι..
Δωσε μου ενα κοκκινο τριανταφυλλο κι εγω θα σου τραγουδησω το πιο γλυκο μου τραγουδι...της ειπε...Μα εκεινη κουνησε το κεφαλι της και ειπε..
Τα τριανταφυλλα μου ειναι κοκκινα,σαν τα ποδια ενος μικρου κυκνου και πιο κοκκινα απο τις μεγαλες κοραλενιες βενταλιες που λικνιζονται στις θαλασσινες σπηλιες.Μα ο χειμωνας παγωσε τις φλεβες μου,η παγωνια εκαψε τα μπουμπουκια μου,η καταιγιδα εσπασε τα κλαδια μου και δεν θα εχω καθολου τριανταφυλλα αυτο το χρονο.
Το μονο που θελω ειναι ενα κοκκινο τριανταφυλλο....δεν υπαρχει τροποσ να το βρω??
Υπαρχει,ενας τροπος μα ειναι τοσο τρομερος που δεν τολμω να σου τον πω.
Πες μου.. Δεν φοβαμαι..ειπε το αηδονι.
Αν θελεις τοσο πολυ ενα κοκκινο τριανταφυλλο,πρεπει να το πλασεις με μουσικη στο φως του φεγγαριου και να το βαωεις με το αιμα της καρδιας σου.Πρεπει να τραγουδησεις μεσα ου,μα τ`αγκαθια μου θα σε τρυπησουν και το αιμα σου θα γινει ενα με το δικο μου...ειπε η τριανταφυλλια.
Ο θανατος ειναι βαρυ τιμημα για ενα κοκκινο τριανταφυλλο,και η ζωη ειναι πολυ ακριβη για ολους.Ειναι υπεροχο να καθεσαι στο πρασινο δασος ατενιζοντας το χρυσο αρμα του ηλιου,και το μαργαριταρενιο της σεληνης.Γλυκο ειναι το αρωμα του γιασεμιου,θεσπεσιο το ρεικι που κυματιζει στους λοφους.Ομως η αγαπη ειναι πολυτιμοτερη απο τη ζωη κι επειτα,πως να συγκριθει η καρδια ενος πουλιου με την καρδια ενος ανθρωου ?? ειπε το αηδονι...
Κι ετσι ανοιξε τα φτερα του κι υψωθηκε στον αερα.Σαν σκια φτερουγισε πανω απο τον κηπο και σαν αερας περασε μεσα απο τα δεντρα.Ο νεαρος φοιτητης ηταν ακομα πεσμενος στο γρασιδι..
Νςα χαρμοσυνα σου φερνω...θα εχεις το τριανταφυλλο σου..Το μονο που ζηταω σαν ανταλαγμα ειναι να εισαι πραγματικα ερωτευμενος...φωναξε το αηδονι...
ΓΙΑΤΙ η αγαπη ειναι σοφοτερη απο τη φιλοσοφια,παρολο που ειναι κι αυτη σοφη,και δυνατοτερη απο την εξουσια,που ειναι κι αυτη τοσο δυνατη.
Ο φοιτητης αφουγκραστηκε μα δεν μπορεσε να καταλαβει...γιατι γνωριζε μονο αυτα που ηταν γραμμενα στα βιβλια...
Η βελανιδια ομως καταλαβε και λυπηθηκε,γιατι αγαπουσε το αηδονι..που ειχε χτισει τη φωλια του στα κλαδια της.
Μολις το φεγγαρι εκαμωε στον ουρανο,το αηδονι πεταξε ως την τριανταφυλλια,και χωθηκε μεσα στα κλαδια της.Αρχισε το τραγουδι του κι ολοενα πετουσε πιο βαθια μεσα στο θαμνο με τα μυτερα αγκαθια..Το ψυχρο κρουσταλενιο φεγγαρι εγειρε ν`αφουγκραστει...Οκη νυχτα τραγουδουσε το αηδονι και τα αγκαθια σταγονα,σταγονα,στραγγιζαν το αιμα της ζωης,...
Τραγουδησε για την αδολη αγαπη κι εκει στο ψηλοτερο .κλαδι της τριανταφυλλιας ανθισε ενα υπεροχο τριανταφυλλο,πεταλο πεταλο,τραγουδι στο τραγουδι.
Στην αρχη ηταν χλωμο οπως η παχνη που κρεμεται πανω απο το ποταμι το ασημενιο πρωινο,σαν τα φτερα της αυγης.Σαν σκια ενος τριανταφυλλου σε καθρεφτη απο ασημι,σαν αντανακλαση σε λιμνουλα,ετσι ηταν το ροδο που ανθισε στο κλαδι της τριανταφυλλιας.
Μα η τριανταφυλλια ειπε στο αηδονι.Δεν φτανει τοσο ικρο μου αηδονι.
Η μερα θα ερθει πριν το τριανταφυλλο τελειωσει.Πρεπει να πεταξεις πιο βαθεια μεσα μου.Η καρδια σου πρεπει να βρει τη δικη μου και το αιμα σου να δωσει ζωη στις παγωμενες φλεβες μου.
Το αηδονι την ακουσε κι αδιαφορωντας για τ`αγκαθια που το εσφιγγαν ολογυρα,δυναμωσε το τραγουδι του.Μα η καρδια του ροδου παρεμενε λευκη...
Το αιμα του αηδονιου δεν ειχε ακομη κυλησει στις φλεβες του θαμνου,γιατι μονο ετσι θα γινοταν αλικη του ροδου η καρδια.
Το αηδονι πεταξε ακομα βαθυτερα,ωσπου το διαπερασε ενας τρομερος πονος.Πονος πικρος,κι οσο πιο πικρος ηταν,τοσο το τραγουδι του γινοταν πιο παραφορο..γιατι τραγουδουσε για την αγαπη που δεν πεθαινει,που δεν τελειωνει με το θανατο..
Και το θεσπεσιο τριανταφυλλο εγινε αλικο σαν την πορφυρη ανατολη.Βαθυκοκκινα ηταν τα πεταλα του και φλογατη σα ρουμπινι η καρδια του.Μα η φωνη του αηδονιου γινοταν ολοενα και πιο αδυναμη...οι μικρες φτερουγες του αρχισαν να βαραινουν και τα ματια του σκοτεινιασαν...
Το τραγουδι του ολο κι εσβηνε...Και τοτε ξεσπασε σ`ενα τελευταιο τραγουδι.
Το λευκο φεγγαρι το ακουσε,ξεχασε την αυγη και δεν ελεγε να φυγει απ`τον ουρανο.
Το κοκκινο τριανταφυλλο που ακουγε κι αυτο,αρχισε να τρεμει ολοκληρο κι ανοιξε τα πεταλα του στον κρυο αερα του πρωινου.
Η ηχω το μετεφερε στη μαβια σπηλια στους λοφους και ξυπνησε τους βοσκους απο τα ονειρα τους.Αιωρηθηκε πανω απο τις καλαμιες στην ακροποταμια,κι εκεινες ταξιδεψαν στη θαλασσα το μηνυμα του.
Κοιτα κοιτα...,το τριανταφυλλο τελειωσε τωρα....φωναξε η τριανταφυλλια.
Μα το αηδονι δεν απαντησε γιατι κειτοταν στο χορταρι,με ενα αγκαθι στην καρδια του.
Μα τι τυχη..!! ενα κοκκινο τριανταφυλλο,ειπε ο φοιτητης το πρωι οταν ανοιξε το παραθυρο του.Ποτε μου δεν εχω ξαναδει τετοιο σ`ολη τη ζωη μου.Εσκυψε και το εκοψε.
Υστερα εβαλε το καπελο του κι ετρεξε στο σπιτι του καθηγητη με το τριανταφυλλο στο χερι του......
Δεν ξερουμε πως εγινε,αλλα το τελος τουτου του παραμυθιου χαθηκε στο βαθος του χρονου....
Μπορει λοιπον η αγαπημενη του,να τον δεχτηκε με αγαπη.Μπορει ομως και να τον αρνηθηκε.Σ`αυτη την περιπτωση ο ερωτευμενος νεαρος ισως ν`απογοητευτηκε τοσο πολυ,που να μετανοιωσε για την αγαπη του,και να σκορπισε το πανεμορφο τριανταφυλλο.
Η αγαπη ομως ειναι το πολυτιμοτερο αγαθο,πανω στη γη οπως πιστευε το αηδονι....Υπαρχουν βεβαια καποιοι που δεν καταλαβαινουν ποτε την αξια της.
Σημασια εχει,ομως,να νιωσει οποιος διαβαζει αυτη την ιστορια,ποσο ομορφο και πολυτιμο ειναι ν`αγαπα κανεις αληθινα,χωρις να μετανοιωνει.........:
ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου