Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ...ΑΣΚΗΤΙΚΗ...

ΤΡΙΤΟ ΧΡΕΟΣ

Ο νους βολεύεται. Θέλει να γιομώσει μ' έργα μεγάλα τη
φυλακή του, το κρανίο. Να χαράξει στους τοίχους ρητά
ηρωικά, να ζωγραφίσει στις αλυσίδες του φτερούγες
ελευτερίας.
Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή
της, φωνές ερωτικές αφουγκράζεται στον αγέρα' κι η καρδιά,
γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες' και σε
μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.
Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι
την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.
Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου και την καρδιά,
τράβα μπροστά, κάμε το τρίτο βήμα.
Γλίτωσε από την απλοϊκή άνεση του νου που βάνει τάξη κι
ελπίζει να υποτάξει τα φαινόμενα. Γλίτωσε από τον τρόμο της
καρδίας που ζητάει κι ελπίζει να βρει την ουσία.
Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα.
Τούτο είναι το τρίτο χρέος.
Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην
υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει
αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας.
Δεν ξενοδουλεύουμε' εμείς είμαστε οι αφέντες' το αμπέλι
τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας.
Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε, πατούμε τα
σταφύλια του, πίνουμε το κρασί, τραγουδούμε και κλαίμε,
οράματα κι Ιδέες ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.
Σε ποια εποχή του αμπελιού σου έλαχε ο κλήρος να
δουλεύεις; Στα σκάμματα; Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα; Όλα
είναι ένα.
Σκάβω και χαίρουμαι όλον τον κύκλο του σταφυλιού,
τραγουδώ μέσα στη δίψα και στο μόχτο μου, μεθυσμένος από
το μελλούμενο κρασί.
Κρατώ το γιομάτο ποτήρι και ξαναζώ το μόχτο του παππού
και του προπάππου. Κι ο ιδρώτας της δουλειάς τρέχει
κρουνός στο αψηλό καταμέθυστο κρανίο.
Είμαι ένα σακί γιομάτο κρέας και κόκαλα, αίμα, ιδρώτα και
δάκρυα, επιθυμίες και οράματα.
Κυλιούμαι μια στιγμή στον αγέρα, πνέω, χτυπάει η καρδιά
μου, ο νους μου φέγγει, και ξαφνικά η γης ανοίγει και
χάνουμαι.
Μέσα στο εφήμερο ραχοκόκαλό μου δυο αιώνια ρέματα
ανεβοκατεβαίνουν. Μέσα στα σωθικά μου ένας άντρας και μια
γυναίκα αγκαλιάζουνται. Αγαπιούνται και μισούνται,
παλεύουν.
Ο άντρας πλανταμένος φωνάζει: «Είμαι η σαγίτα που θέλει να
σκίσει το στημόνι, να τιναχτεί όξω από τον αργαλειό της
ανάγκης.
Να ξεπεράσω το νόμο, να συντρίψω τα κορμιά, να νικήσω το
θάνατο. Είμαι ο Σπόρος!
Κι η άλλη βαθιά μαυλιστική φωνή, η γυναικίσια, αποκρίνεται
γαληνεμένη και σίγουρη: «Κάθουμαι διπλοπόδι απάνω στο
χώμα, αμολώ τις ρίζες μου βαθιά στα μνήματα' δέχουμαι το
σπόρο ακίνητη και τον θρέφω. Είμαι όλη γάλα κι ανάγκη.
Και λαχταρώ να γυρίσω πίσω, να κατεβώ στο ζώο, να
κατεβώ πιο χαμηλά, στο δέντρο, μέσα στις ρίζες και στα
χώματα, να μη σαλεύω.
Κρατώ, σκλαβώνω την πνοή, δεν την αφήνω να πετάξει'
μισώ τη φλόγα που ανεβαίνει. Είμαι η Μήτρα!
Αφουκράζουμαι τις δυο φωνές τους' δικές μου είναι κι οι δυο
και τις χαίρουμαι και καμιά δεν αρνιέμαι. Ένας χορός των
πέντε αιστήσεων είναι η καρδιά μου. Ένας αντίχορος της
απάρνησης των πέντε αιστήσεων είναι η καρδιά μου.
Αρίφνητες δυνάμες ορατές κι αόρατες αγάλλουνται και με
ακολουθούν, όταν με αγωνία, ενάντια στο παντοδύναμο ρέμα,
ανηφορίζω.
Αρίφνητες δυνάμες ορατές κι αόρατες ανακουφίζουνται και
γαληνεύουν όταν, κατηφορίζοντας, γυρίζω πίσω στα χώματα.
Ρέει η καρδιά μου. Δε ζητώ την αρχή και το τέλος του κόσμου.
Ακολουθώ το φοβερό ρυθμό του και πάω.
Αποχαιρέτα τα πάντα κάθε στιγμή. Στύλωνε τη ματιά σου
αργά, παθητικά στο καθετί και λέγε: Ποτέ πια!
Αγνάντευε γύρα σου: Όλα τούτα τα κορμιά που κοιτάς θα
σαπίσουν. Σωτηρία δεν υπάρχει.
Κοίταξε: Ζούνε, δουλεύουν, αγαπούν, ελπίζουν. Κοίταξε πάλι:
Τίποτα δεν υπάρχει!
Ανεβαίνουν από τα χώματα οι γενεές των ανθρώπων και
ξαναπέφτουν πάλι στα χώματα.
Σωριάζεται, πληθαίνει, ανεβαίνει ως τον ουρανό η αρετή κι η
προσπάθεια του ανθρώπου.
Που πάμε; Μη ρωτάς! Ανέβαινε, κατέβαινε. Δεν υπάρχει αρχή,
δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη
πίκρα, γιομάτη γλύκα, και τη χαίρουμαι όλη.
Καλή είναι η ζωή, καλός ο θάνατος, η Γης στρογγυλή και
στερεή, σα στήθος γυναικός στις πολυκάτεχες παλάμες μου.
Λύνουμε σε όλα. Αγαπώ, πονώ, αγωνίζουμαι. Ο κόσμος μου
φαντάζει πλατύτερος από το νου, η καρδιά μου ένα μυστήριο
σκοτεινό και παντοδύναμο.
Αν μπορείς, Ψυχή, ανασηκώσου απάνω από τα πολύβουα
κύματα και πιάσε μ' ένα κλωθογύρισμα του ματιού σου όλη τη
θάλασσα. Κράτα καλά τα φρένα σου να μη σαλέψουν. Κι
ολομεμιάς βυθίσου πάλι στο πέλαγο και ξακλούθα τον αγώνα.
Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε
βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να
ναυαγήσουμε!
Γιατί ο Ατλαντικός είναι καταρράχτης, η Νέα Γης υπάρχει
μονάχα στην καρδιά του ανθρώπου, και ξαφνικά, σε στρόβιλο
βουβό, θα βουλιάξεις στον καταρράχτη του θανάτου και συ κι
όλη η γαλέρα του κόσμου.
Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις
πλώρα κατά την άβυσσο. Και να λες: Τίποτα δεν υπάρχει!
Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος. Κοιτάζω την
ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να
κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν' αφανίζουνται, και
λέω: «Αυτό θέλω!»
Ξέρω τώρα' δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα,
λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω,
είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα
ελευτερία.