Όπου κι αν πάω πικρά βήματα μ' ακλουθάνε,όπου γελάσω φρίκης μορφασμός μ' αντιγράφει,κι αν τραγουδήσω η ζήλεια βρίζει, γελάει, δαγκώνει.

Κι ειν', αγάπη, αυτός ο ίσκιος που η ζωή μου 'χει δώσει:ένα ρούχο αδειανό που πίσω μου κουτσαίνεισα σκιάχτρο με χαμόγελο όλο αίμα.

Pablo Neruda