ΑΓΙΕΣ ΜΕΡΕΣ...

Πάει καιρός που το κορμί δε μου μιλά...
Δεν αντιδρά μήτε στο κρύο του χιονιά μήτε στον πόνο.
Μοιάζει με βάρος τώρα πια, που δε σηκώνω...
Μονάχα πού και πού, ο ατίθασός μου νους, μνήμες ξυπνά!
Μορφές οικείες, μα θαμπές, γέλια υπόκωφα, ζεστές γωνιές ...ζωής αλλότριας!

Πάει καιρός που το κορμί δε μου μιλά...
Δεν τρέχει πια για να κρυφτεί,δεν το ξυπνάει η ντροπή μήτε ο φόβος.
Μοιάζει κουφάρι αδειανό που γλύφει ο χρόνος...
Μονάχα πού και πού, ο ατίθασός μου νους, μνήμες ξυπνά!
Μέρες ανέμελες, γιομάτες μ' όνειρα, φιλιά από ερωμένες...ζωής αλλότριας!

Πάει καιρός π' ανθρώπινες σκιές μόνο μ'αγγίζουν...
Βήματα βιαστικά με προσπερνούν, βλέμματα φευγαλέα με αντικρίζουν.
Αλλότροπη σιωπή μες στην πολύβουη μοναξιά μου...
Μονάχα πού και πού, ο ατίθασός μου νους, μνήμες ξυπνά!
Φόβους και δάκρυα, χάδια της μάνας μου και μια αγκαλιά...ζωής αλλότριας!

αφιερωμένο σ'όλους όσοι μάχονται καθημερινά να νιώθουν ακόμη άνθρωποι...